Dit forum is bedoeld voor vragen en opmerkingen die opkomen tijdens het invoeren van de akten van de Surinaamse Burgerlijke Stand. U kunt zelf berichten plaatsen, lezen wat de ervaringen zijn van andere deelnemers, en reageren op berichten. Via de links hierboven kunt u direct doorgaan naar de sectie 'Mededelingen' (van het projectteam), 'Vragen' en 'Tips' over de invoer en 'Opmerkelijk' voor bijzondere vondsten.
Een kleine reeks akten uit Nickerie in 1867 registreert het overlijden van immigranten, die voor straf waren 'opgezonden' naar Nickerie. Ik toon er daarvan twee. Mijn vraag: was Nickerie destijds een strafkolonie in een kolonie?
You need to be a member of Historische Database Suriname Curaçao to add comments!
Replies
Een huiveringwekkend verhaal. Merci.
Beste Wil,
Het is een heel verhaal. In essentie gaat het om strafarbeid ter afschrikking en het nakomen (of niet nakomen) van arbeidscontracten.
Er was in 1862 al veel discussie over wat er moest gebeuren met de slaven die in 1863 vrij zouden komen en waarmee arbeidscontracten afgesloten moesten worden. Want wat te doen als de contractant zich niet aan het contract zou houden. Daar moest ter afschrikking strafarbeid voor komen. Er was zelfs sprake van het oprichten van een speciaal strafetablissement. Hoewel men dat weer te ver vond gaan, want dan moest je daar ook weer opzichters voor aanstellen. Dat kostte geld. En de plantagehouder was er niet meegeholpen want die was menskracht en dus geld kwijt (hoewel zij in 1863 ruimschoots gecompenseerd werden). Dus werd er gekozen voor strafarbeid openbare werken, zodat iedereen in de stad je kon zien. Of je werd werd als straf “opgezonden” naar een gebied/plantage waar arbeidskrachten nodig waren.
Nickerie was zo’n gebied waar personeelstekort was. Het was afgelegen. De arbeidsimmigratie vanuit Brits-Indie, Java en China was nog niet massaal op gang gekomen. Maar er waren wel al sinds 1853 een groep Chinese arbeiders in Nickerie aan de slag. Vanaf 1858 werden er zo’n 2000 voornamelijk Chinese arbeidskrachten binnengehaald door o.a. de plantagehouder Anthony Dessé. Er ontstond echter discussie over hun inzet, waarop de gouverneur besloot de voorwaarden van de contracten van deze Chinese arbeidsmigranten als 'niet bindend' te verklaren. Daarop ontstonden er opstanden onder deze groep. Zij voelden zich namelijk als slaven behandeld. Een aantal pleegden zelfs zelfmoord, in de hoop in China weer te verrijzen.
Ondertussen werd er gewerkt aan een immigratiewet voor nieuw te ronselen arbeidskrachten; Hindostanen, Javanen en Chinezen. Ook voor hen gold: wat als zij zich niet aan het contract zouden houden, terwijl er veel moeite zou worden gedaan om hen als arbeidskracht naar Suriname te krijgen. De opstanden waren het bewijs dat er gestraft moest worden (dat die voortkwamen uit hoe schandalig deze mensen behandeld werden was natuurlijk geen issue). En zo werd strafarbeid ook in de immigratiewet vastgelegd door middel van een verordening. En die strafarbeid (en de wanhoop) zie je dus terug in de overlijdensaktes van deze Chinese arbeidsimmigranten.
Meer informatie:
Mooi verhaal over verlatenheid in een buitengebied, dank!
Bij de controle van ingevoerde akten heb ik het voorrecht aan een opeenvolgende reeks te werken; mij vallen dan soms overeenkomsten op. Deze keer zag ik verbanningen naar Nickerie voor voornamelijk Chinese imigranten, van wie eén zich in de gevangenis van Nieuw Rotterdam ophing. Dar laatste wijst erop dat de Surinaamse justitie betrokken is geweest bij deze zaak van contractarbeiders, geen mensen die onder staatstoezicht stonden.
Nooit geweten, Wil.
Maar ik kan me ergens wel voorstellen dat iemand niet naar Nickerie zou willen in die tijd. Er was nog geen "Oost-West verbinding", geen vliegtuigen, men ging binnendoor (over de rivieren en bifurcatie) naar Nickerie, een tocht van op het laatst drie dagen en ik weet niet hoe lang die in die tijd duurde. Nickerie was als het buitenland voor de mensen in Paramaribo en als kind van dat district heb ik vaak het gevoel gehad alsof Nickerie door de regering van Suriname als stiefkind werd behandeld. Het was heel afgelegen en men had meer contact met Guyana dan met Paramaribo, wat misschien nog steeds zo is. En als men denkt aan de zwampen en de vele muskieten in Nickerie, dan was het misschien echt een straf om daar naartoe gezonden te worden. Dat moeten we misschien gaan onderzoeken.
Bedankt voor 'de tip'.
Er is nog een verhaal over de plantage eigenaar James Balfour, die de slaven van zijn houtplantage Berlijn wilde overbrengen naar de suikerplantages in Nickerie. Toen zij er lucht van kregen, kwamen ze in opstand, namen de boten en keerden massaal terug naar Berlijn.
Groeten,
LilMoreen